مبارک باد. از همین امروز «برنامه‌ی هدفمندشدن یارانه‌ها» اجرا می‌شود و یکی از آرزوهای دیرینه‌ی من، به عنوان شهروندی که «خواهان حاکمیت‌ِ قیمت‌های واقعی در هر زمینه‌ای»ست؛ رفته‌رفته به مرحله‌ی اجرا در می‌آید و دور نخواهد بود آن روزی که تحتِ قیمت‌های واقعی، همه‌ی امور «کاذب و ساختگی و تصنعی و دروغین» رنگ ببازند و حتا «اخلاق»، تابعی از «قیمت‌ها» و مکانیزم «هزینه ـ فایده» باشد.

از امروز؛ «خیلی چیزها و کارها و رفتارها»، که چون زنجیری به دست و پای این کشور و مردم آن پیچیده بود و روند حرکت‌شان به سوی پیشرفت و تعالی را کند می‌کرد؛ دیگر «صرفه‌ی اقتصادی» نخواهند داشت.

از امروز؛ رفته رفته « مدیریت، هوش و خلاقیت » نیز بهای واقعی خود را پیدا خواهد کرد و تحتِ قیمت‌های واقعی، دیگر هیچ کندذهنی نخواهد توانست به سبب «مجاورت با قدرت»، صاحب «تمامی فرصت‌ها و ثروت‌های ملی و عمومی» شود.

از امروز؛ رفته رفته «هنر و ادبیات و فرهنگ» نیز به بهای واقعی عرضه و خریداری خواهند شد و اصناف فرهنگی، این نجیب‌ترین و زحمتکش‌ترین و بنیادی‌ترین بخش هر جامعه؛ بهای واقعی خدمات‌شان را دریافت خواهند کرد.

از امروز؛ «تحقیق و پژوهش»، جدی گرفته خواهد شد و نام هر پایان‌نامه‌ی تکثیرشده‌ی خریداری‌شده از یک تایپ و تکثیر، دیگر «تحقیق و پژوهش» نخواهد بود.

از امروز؛ «مناسباتِ اجتماعی در ایران» تغییراتِ گسترده‌ای را شاهد خواهد بود که «سبک زندگی ایرانیان» را به‌کلی تغییر خواهد داد و به آنان زمینه‌ و بستری خواهد داد تا اگر استعدادی دارند، در آن بشکفند.

از امروز؛ «رانت‌دهی و رانت‌خواری»، روز به روز سخت‌تر و دشوارتر خواهد شد و «منابع توزیع» و «مصادر توزیع» آن، رفته رفته، اعتبار و اهمیتِ پیشین خود را از دست خواهند داد. پیش از همه؛ «خودِ دولت».

و البته که این «امروز»؛ یک «امروز به مثابه همین امروز 28 آذر» نیست. بلکه دوره‌ی میانمدتی را شامل می‌شود که به اندکی «صبر و تحمل و شکیبائی» نیاز دارد. دوره‌ای که لزوماً، بر برخی از مردمان سخت خواهد گذشت. اما چه باک که برای همیشه، نسل‌های آینده‌ی این سرزمین از «شر اقتصاد سرتاپا فاسد دولتی» و همه‌ی «عوارض و پیامدها و تالی‌فاسدها»ی آن و از جمله «مرعوب دولت‌بودن» رها خواهند شد و آن را «پاسخگو» خواهند خواست.

و مرحبا بر آن «دولت و دولتمرد»ی که با بی‌باکی، و گذشتن از آبروی کوتاه‌مدتی که می‌توانست مانندِ پیشینیانِ خود به آسانی از آن برخوردار باشد؛ «آینده را بر حال ترجیح داد»، «شهروندِ آینده‌ی این سرزمین» را از قیدِ «بنده‌ی دولت‌بودن» رها ساخت و بزدلانه، به «گذشته و حال» نباخت.

به زعم و باور من: ارزش و اهمیتِ آنچه از امروز بر این سرزمین می‌گذرد و در آینده‌ای نه‌چندان دور، پس از دور کوتاهی از تلخی و مرارت، شیرینی و حلاوتش را فرزاندن‌مان درک خواهند کرد؛ فقط با ارزش و اهمیتِ کار آن دولت و دولتمردی برابر خواهد بود که بتواند «ایران» را به «تکنولوژی هسته‌ای» نیز، به تمامه، رهنمون شود. فقط همین اندازه که بتوانیم با کلاهکی هسته‌ای(و نه‌حتا بیشتراز یکی) سر چاه نفتی در خرمشهر یا آبادان، در کشور خودمان(نه حتا کمی‌ آن‌طرف‌تر) بایستیم؛ حق‌ به‌یغمابرده‌مان را از جهان صنعتی بگیریم و در شمار «پنج به‌علاوه‌ی یک» قرار بگیریم [چرا «شش به‌علاوه‌ی یک آقای رئیس‌جمهور؟! همان «پنج به‌علاوه‌ی یک»].

آنقدر که آرزو داشتم ای‌کاش از «سعید جلیلی» (مذاکره‌کننده‌ی ارشد ایرانی درخصوص برنامه‌ی هسته‌ای) نشانی الکترونیکی داشتم تا تنها خودش خواننده‌ی این پیام من باشد: «عزیز! حتا اگر به‌قدر یک قدم، از حق ایران و ایرانیان بر برخورداری کامل از تکنولوژی هسته‌ای عقب بنشینی؛ جا دارد که قلم آن پای سالمت را هم خرد کنیم».

شاهدِ همه‌ی سخنان رئیس‌جمهور در برنامه‌ی تلویزیونی دیشب نبودم. اما دو نکته در سخنانش بود که یکی را شنیدم و دیگری را بعداً خواندم: «لزوم همدلی و مهربانی با یکدیگر». و اینکه: «تا وقتی هستم؛ پای مردم ایستاده‌ام». که هردو، به‌قدر کافی؛ شوق‌برانگیز بود. این دومی؛ بیشتر.

آنقدر که امروز، فقط «نیم‌درصد از مبلغ کل یارانه‌ها برداشت شد».
این یعنی: مردمی که دست‌شان را ببوسی؛ پایت خواهند ایستاد.

28 آذر؛ روز بزرگی در تاریخ این سرزمین است. روزی که اگر خدا بخواهد و امور همانگونه پیش بروند که امروز پیش رفت؛ و اگر مردمان همان بلوغی را از خود نشان دهند که امروز نشان دادند؛ فرزندان‌مان، روزی سالگردِ آن را جشن خواهند گرفت و قدردانِ «نخستین دولتِ ضدِ دولت در ایران» (و شجاعتِ بی‌نظیرش در «حاکم‌کردن قیمت‌های واقعی») خواهند بود.

من البته؛ از همین حالا قدردانم.

افزونه:
امروز دو اتفاق خوب دیگر هم افتاد. هم یک زن (خانم فرحناز ترکستانی) به ریاست سازمان ملی جوانان و معاونت رئیس‌جمهور انتخاب شد و هم آقای محمدعلی رامین، از معاونت مطبوعاتی کنار گذاشته شد. این دو هم جای تبریک و تشکر دارد.

منبع مطلب